Ο άνθρωπος, ως γνωστόν, πάνω στην απελπισία του, πολλά μπορεί να κάνει...και να πει...και να τραγουδήσει.

Εάν δε, αυτή η απελπισία, προέρχεται κι από έρωτα μεγάλο ή ερωτική απογοήτευση (κοινώς «καψούρα»), η μούσα εμπνέει τον ποιητή, δηλαδή τον στιχουργό (για να ξέρουμε και τί λέμε...) με μεγαλειώδεις ιδέες.

Το ελληνικό λαϊκό και πολύ λαϊκό τραγούδι, έχει να επιδείξει άπειρα τραγούδια εμπνευσμένα από ερωτικό πόνο και καημό. Καθένα και μια ιστορία αγάπης, έρωτα παράφορου, αιώνιας πίστης, αλλά κυρίως προδοσίας, απιστίας, εγκατάλειψης, απογοήτευσης και ατέλειωτου πόνου. Μια παθιασμένη αγάπη, ένας μεγάλος έρωτας κι ο ένας από τους δυο προδομένος, εγκαταλελειμένος και σε πλήρη απόγνωση. Θέλει να ρίξει πίσω του μαύρη πέτρα, να φύγει και να μην ξαναδεί αυτό το σπίτι που κάποτε στέγαζε ένα μεγάλο έρωτα. Και παίρνει την μεγάλη απόφαση και βάζει την μικρή αγγελία. «Το πουλάω το σπίτι» μας είχε τραγουδήσει ο Γιάννης Πάριος , το 2008. Το πούλαγε έτσι όπως το είχε αφήσει «αυτή», αφού δεν ήθελε να αγγίξει τίποτα από ‘κει μέσα. «Η μισή μου ζωή λείπει, δεν γεμίζει μ’έναν άνθρωπο το σπίτι». Σε παρόμοια φάση, είχε βρεθεί και ο άρχοντας των σκυλάδικων Αντύπας και βροντοφώναξε «Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο. Πωλείται και το δίνω όσο-όσο, φθάνει θεέ μου, απο κείνη να γλυτώσω». Ο Αντύπας βέβαια δεν την άντεχε άλλο , ενώ ο Πάριος δεν άντεχε τον χωρισμό. Πάντως και οι δυο στη Χρυσή Ευκαρία κατέφυγαν, κάνοντας τα τραγούδια τους πασίγνωστα και τους στίχους γνώριμους σε όλους μας. Υπάρχουν βέβαια και κάποια άλλα λαϊκά τραγούδια – μικρές αγγελίες, που δεν έγιναν μεγάλα σουξέ, αλλά και μόνο για τους ευφάνταστους στίχους τους αξίζουν την προσοχή μας (...). Πρώτο και καλύτερο ένα τραγούδι από το 1974 του Γιάννη Ντουνιά (λαϊκός βάρδος της εποχής) με τον εξαίρετο τίτλο «Κάλεσα έναν μεσίτη». Αν και πονεμένος, εδώ ο ποιητής εμφανίζεται πιο τυπικός. Δεν γουστάρει τσαπατσουλιές, καλεί τον μεσίτη,προσδίδοντας άλλο κύρος στην διαδικασία (και στον πόνο του βεβαίως). « Κάλεσα ένα μεσίτη να πουλήσω αυτό το σπίτι, γιατί δεν μπορώ να μένω, σ' ένα σπίτι προδομένο. Το πουλάω σε μεγάλη ευκαιρία,όπως πούλησε και μένα η κυρία».

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που δεν θέλουν να φτάσουν στα άκρα και απλώς βάζουν ενοικιαστήριο. Να τους μείνει και το ακίνητο...ποτέ δεν ξέρεις...Και θα ‘χουν κι ένα σταθερό εισόδημα (προ κρίσης αντιλαμβάνεστε, όλα αυτά). Η Τζένη Βάνου (στην «λαϊκή» της εποχή), στο «Χωρίσαμε καρδιά μου» παντελώς απογοητευμένη από τον φιλοχρήματο και εκμεταλλευτή πρώην της, δήλωνε «Τώρα στο σπίτι μας θα γράψω ενοικιάζεται, μια κι η αγάπη με λεφτά δεν αγοράζεται». Και σε μια πρόσφατη επιτυχία των ημερών μας , το «Ενοικιάζεται» ο Χρήστος Μενιδιάτης, παρόλο που μαζί το είχαν βρει και νοικιάσει το σπίτι («και σπίτι βρήκαμε και το νοικιάσαμε»), τώρα δυστυχώς «αφού κανένας το σπίτι δεν χρειάζεται, αυτό το σπίτι τώρα πια ενοικιάζεται». Αφήστε δε που δίνει και μεταφυσικές προεκτάσεις «κι αν οι επόμενοι ακούν θορύβους θα’ναι τα γέλια μας...». O β’ κατηγορίας σκυλοτραγουδιστής Σπύρος Ζαχαριάς, πάλι, στο «Νοικάρης» χρησιμοποιεί μεσιτική ορολογία, μεταφορικά. «Νοικάρης στην καρδιά σου μόνο ήμουνα, νοικάρης μ ‘ένα ενοίκιο φθηνό. Θα τα μαζέψω όλα και θα φύγω, νοικάρης ήμουνα και όμως σ’αγαπώ». Οι στίχοι είναι κάποιας (ή κάποιου, κανείς δεν ξέρει) Σ. Σιωπίδου που καλύτερα να σώπαινε παρά να μας γράφει ποιηματάκια, αν και σας πληροφορώ ότι το τραγούδι έχει γνωρίσει πολλές εκτελέσεις από πολλούς δευτεροκλασάτους βάρδους.

Αξιοσημείωτη στιγμή στον χώρο των πωλήσεων είναι και το «Σε τιμή ευκαιρίας» σε στίχους της γνωστής Εύης Δρούτσα, ερμηνευμένο από τον Διονύση Μακρή (2008) : «Σε τιμή ευκαιρίας πουλάω, πάρε όσα θα βρεις ξεπουλάω». Επίσης από τον ίδιο χώρο (των πωλήσεων εννοώ), αλλά –τουλάχιστον- από μια σπουδαία λαϊκή φωνή, της Πίτσας Παπαδοπούλου, το γνωστό «Πωλούνται όνειρα», όπου η πληγωμένη γυναίκα ζητά από τον παλιάνθρωπο να έχει τουλάχιστον μια επιγραφή πάνω του, να ξέρουμε τί μας γίνεται : «Αν είχες μια επιγραφή στο μέρος της καρδιάς, κι αν έγραφες: δεν ξέρεις για πάντα ν’ αγαπάς,δε θα ’μουνα το θύμα της δικής σου της ψευτιάς.... "Πωλούνται όνειρα, κι ελπίδες μιας βραδιάς». Και για τελευταίο δείγμα μικρών αγγελιών σας φύλαξα την μεγάλη Λίτσα Διαμάντη που το 1978, έκανε γνωστό ένα τραγούδι που πριν λίγο είχε ανεπιτυχώς προσπαθήσει να κάνει επιτυχία η Ελενα Γιαννακάκη, με τίτλο «Πουλάω φωτιές» και που πάντως έδινε ένα πιο αισιόδοξο μήνυμα , ότι τουλάχιστον θα προσπαθήσει να υπερνικήσει την ερωτική αδικία, έστω και με βίαια μέσα : «Πουλάω φωτιές για καρδιές, που είναι σαν πέτρα σκληρές»...

Πρώτη δημοσίευση: peopleandideas.gr

Κείμενο: Marlykon