Ένα από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα στην ιστορία της progressive rock μουσικής και οι λόγοι για τους οποίους τους ξεχωρίζω!

Θεωρώ πως ωρίμασα μουσικά και εξελίχθηκα ως ακροάτρια όταν άκουσα συγκεκριμένους καλλιτέχνες, τόσο από συγκροτήματα και από solo καλλιτέχνες, όσο και από συνθέτες.

Στα αγαπημένα μου ακούσματα, πάντα την πρώτη μου θέση θα έχουν οι Queen και ο Ennio Morricone. Οι πρώτοι ως το πιο "ευλύγιστο" μουσικά συγκρότημα στη ροκ μουσική που δε δίστασε να απεκδυθεί της μουσικής ταμπέλας και  να πειραματιστεί με κάθε είδος. Και ο δεύτερος ως ο θαλερός πλαστουργός της Κινηματογραφικής μουσικής, ένας ιδιοφυής συνθέτης ο οποίος αγγίζει τα μύχια της ανθρώπινης μουσικής, χωρίς να γίνεται γλυκερός. Και τρομερά ιδιαίτερος ως προς τον τρόπο που ένας Ιταλός κατάφερε να αγγίξει την Αμερικάνικη νοοτροπία και να κάνει το όνομά του συνώνυμο των western.

Ο επόμενος καλλιτέχνης που θα έβαζα στη δεύτερη θέση στην καρδιά μου -καθώς την πρώτη τη διεκδικούν επί ίσοις όροις και οι δύο προαναφερθέντες - είναι η μπάντα των Dream Theater.

Οι βιρτουόζοι Dream Theater από τη Βοστώνη της Μασαχουσέτης που ξεκίνησαν από μία ομάδα σπουδαστών μουσικής για να καταλήξουν σε μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες στην ιστορία της progressive rock μουσικής. Ακόμα και αν  για τους πιο εμπορικούς κύκλους θεωρείται ένα συγκρότημα λιγότερο δημοφιλές, αυτό δε σημαίνει πως η μουσική τους ευελιξία και η άριστη τεχνική του κάθε μέλους στο όργανό του δεν το έχει καταστήσει αξιοσέβαστο σε πολλά "ψαγμένα" μουσικά αυτιά.

Οι Dream Theater πέρασαν μία περίοδο με τρομερό οίστρο καλλιτεχνικής δημιουργίας (ειδικότερα όταν ο Mike Portnoy είχε τα ηνία των ντραμς επί 25 συνεχόμενα έτη πριν σταματήσει τη συνεργασία του για να επιστρέψει ξανά πρόσφατα), μέχρι στιγμές με λιγότερη μουσική έμπνευση. Όπως κάθε μεγάλο συγκρότημα ή καλλιτέχνης που δεν μπορεί να μεγαλουργεί εσαεί, αλλά εξακολουθεί να πειραματίζεται, να ψάχνεται και να μην επαναπαύεται στις δάφνες του.

Το συγκρότημα είναι δημιουργημένο από ανυπέρβλητα ταλαντούχους μουσικούς, οι οποίοι έχουν ξεχωρίσει για το παίξιμο και την τεχνική στο όργανο  που παίζουν: ο John Petrucci στην κιθάρα, ο John Myung  στο μπάσο, ο Mike Portnoy στα ντραμς, ο James La Brie στη φωνή. Ακόμα και αν το συγκρότημα άλλαξε πολλούς μουσικούς στη διάρκεια της μακράς πορείας του, ο Petrucci και ο Portnoy έκαναν συνώνυμο το όνομά τους με αυτό.

Οι Dream Theater είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που θα μπορούσαν να δέσουν τα δάχτυλά σου κόμπο αν προσπαθούσες να παίξεις κάποιο από τα κομμάτια τους. Είναι τρομερά δημιουργικοί, με μουσικές δημιουργίες με μεγάλη χρονική διάρκεια. Οι οποίες έχουν και έντονη μουσική αλλά και ήρεμη έκφραση, ξεφεύγοντας από τις κραυγές, την αγριότητα και τη βραχνάδα της φωνής άλλων μέταλ συγκροτημάτων. Γεγονός που έχει καταστήσει τη μουσική αυτή αρκετά σκληρή έως κακόηχη για τα αυτιά πολλών ανθρώπων. Οι Theater όμως, είναι απαλοί, ήρεμοι, με δόσεις μουσικής έντασης.

Οι στίχοι τους μπορεί να είναι ιδιαίτεροι, με θρησκευτικούς και πολιτικούς σχολιασμούς, ως ιστορίες αγάπης και ερωτικού συναισθήματος.

Η ευχέρειά τους να μεταπηδούν εύκολα ανάμεσα σε διάφορα μουσικά είδη, έχει καταστήσει δυνατή τη συνεργασία των ίδιων με πολλά συγκροτήματα όπως οι Deep Purple, οι Emerson, Lake and Palmer,  οι Iron Maiden, ο Joe Satriani, οι Marillion, οι Megadeth, οι In Flames, οι Megadeth.

Οι δύο πιο πετυχημένοι εμπορικά δίσκοι τους θεωρούνται το Images and Words που κυκλοφόρησε το 1992, έγινε χρυσό και θεωρείται ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του μουσικού είδους που εκπροσωπούν. Και το Awake που κυκλοφόρησε το 1994.

Για εμένα, το Train of Thought θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τουq, με τρομερές εναλλαγές στα μουσικά είδη, ψαγμένους στίχους και progressive αισθητική που τσακίζει κόκκαλα!

Οι Dream Theater ανήκουν στα συγκροτήματα της ζωής μου, εκείνα που όρισαν τη μουσική μου παιδεία και αντίληψη.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη

(Η φωτογραφία εξωφύλλου προέρχεται από το https://img.allformusic.fr/artiste/d/dream-theater/1.jpg)