Ένας μύθος του Αισώπου μας διδάσκει την ομόνοια και την συμφιλίωση.
Θέρους ἐν ὥρᾳ, ὅτε τὸ καῦμα δίψαν ἐμποιεῖ, εἰς μικρὰν πηγὴν λέων καὶ κάπρος ἦλθον πιεῖν. Ἤριζον δὲ τίς πρῶτος αὐτῶν πίῃ· ἐκ τούτου δὲ πρὸς φόνον ἀλλήλων διηγέρθησαν. Ἄφνω δὲ ἐπιστραφέντες πρὸς τὸ ἀναπνεῦσαι, εἶδον γῦπας ἐκδεχομένους ὃς ἂν αὐτῶν πέσῃ, τοῦτον καταφαγεῖν. Διὰ τοῦτο λύσαντες τὴν ἔχθραν εἶπον· «Κρεῖσσόν ἐστιν ἡμᾶς φίλους γενέσθαι ἢ βρῶμα γυψί καὶ κόραξιν.»
Ὅτι τὰς πονηρὰς ἔριδας καὶ τὰς φιλονεικίας καλόν ἐστι διαλύειν, ἐπειδὴ πᾶσιν ἐπικίνδυνον τέλος ἄγουσιν.
Μια μέρα του καλοκαιριού την ώρα που η ζέστη φέρνει δίψα, έφτασαν σε μια μικρή πηγή για να πιούν νερό ένα λιοντάρι κι ένας αγριόχοιρος. Άρχισαν να μαλώνουν για το ποιός θα πιεί πρώτος. Τα δυο ζώα ήταν έτοιμα να εξοντώσουν το ένα το άλλο. Ξαφνικά σταμάτησαν να πάρουν μια ανάσα και είδαν γύπες που περίμεναν να δουν ποιο απ’τα δυο ζώα θα πέσει για να το κατασπαράξουν. Έτσι έπαψαν να μαλώνουν και είπαν: «Καλύτερα να γίνουμε φίλοι παρά φαγητό για γύπες και κοράκια».
Είναι δηλαδή καλύτερα να διαλύουμε τις πονηρές έριδες και τις φιλονικίες, αφού οδηγούν τους πάντες σε επικίνδυνο τέλος.
Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη
http://www.litoseizani.com