Φεύγοντας μακριά από τα πεδινά μονοπάτια της ευρύτερης Λευκωσίας, η ψυχή μας ταξιδεύει κάπου πιο Βόρεια, σε ένα μέρος όπου κανείς θα δυσκολευτεί να πιστέψει πως υπάρχει τόσο μεγαλείο συμπιεσμένο σε μια τόση σταλιά. 

Ανάμεσα στις όμορφες και αγνές παραθαλάσσιες περιοχές της απέραντης ακτογραμμής της Κερύνειας, και με μυστικούς νεραϊδένιους καταρράχτες στα βουνά του, αυτό το μοναδικό χωριουδάκι κλέβει την προσοχή του επισκέπτη.

Ως ο μόνος οικισμός δίπλα από τη θάλασσα, με εξαίρεση τη μεγαλοπρεπέστατη αγαπημένη πόλη της Κερύνειας δίπλα της, ο Άγιος Γεώργιος κείτεται περήφανα επάνω στο κύμα, ωσάν προπύλαιο του Ελληνισμού της μεγαλονήσου. Ωσάν μια μικρή Ελλάδα.  

Πόσα πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για αυτό το χωριουδάκι, που με καμάρι φανερώνει τα προικιά του σε όποιον ενδιαφερθεί να ρίξει τη ματιά του επάνω του.  

Χτισμένο επάνω στις απόκρημνες και βραχώδεις παραλίες της Κερύνειας, και πολύ κοντά στο «Πέντε Μίλι» όπου έγινε η Τουρκική εισβολή το 1974, ο Άγιος Γεώργιος κυριολεκτικά περιβάλλεται από μια στενή πεδιάδα σπαρμένη με εσπεριδοειδή, λαχανικά, σιτάρι, και με ελιές, ενώ προστάτιδα του νότια, είναι η καταπράσινη οροσειρά του Πενταδακτύλου.

Μια ενδιαφέρουσα ιστορική πληροφορία για το χωριό είναι πως η παρουσία του στον χώρο υπάρχει από τα προϊστορικά χρόνια, ενώ μετέπειτα τον Μεσαίωνα υπήρχε σαν φέουδο με την ονομασία S. Zorzi di Nat, μέχρι που το 1880 έλαβε την ονομασία του «Αλακάτια και Κάμπος» λόγω των πολλών αλακατιών (Νερόμυλων) στην περιοχή, ως αποτέλεσμα της πεδινής του μορφής. Αργότερα όμως, όταν η εικόνα του Αγίου Γεωργίου βρέθηκε κάτω από μια σπηλιά στην παραλία, το χωριό μετονομάστηκε σε Άγιος Γεώργιος, και πάνω από αυτήν χρίστηκε και ομώνυμη εκκλησία.  

Κάποιος θα διερωτηθεί για την απουσία Λινοβαμβάκων, Τουρκοκύπριων, ή άλλων παραδόσεων πέρα από την Ελληνοορθοδοξία, μιας και υπάρχει μια υποκείμενη τάση πολυπολιτισμικότητας στο νησί. Ο λόγος είναι πως για αιώνες, αυτή η γωνιά του νησιού ήταν απ’ άκρη σ’ άκρη Ελληνική (Με εξαίρεση μια μικρή περίοδο, όπου η Κερύνεια κυριαρχήθηκε από κάποιους καταχτητές – ιστορικό γεγονός που θα εξεταστεί σε αργότερη φάση).  

Έτσι, ας αναφερθεί πως ως φυσικό επακόλουθο, αυτή η φυσική σύνδεση του χωριού με τον Χριστιανισμό έχει και κάποιες πιο βαθιές και όμορφες ρίζες.  

Συγκεκριμένα, ακόμη μια εκκλησία, αλλά και ένα παρεκκλήσι μέλλουν να κλέψουν την προσοχή ενός προσκυνητή.   

Η εκκλησία αυτή, είναι η Παναγία η Γλυκιώτισσα, η οποία βρίσκεται κοντά σε μια βραχώδη παραλία που είναι πάρα πολύ κοντά στην περήφανη πόλη της Κερύνειας. Η Παναγιά αυτή, ο θρύλος τη θέλει να είχε γλιτώσει κάποτε τους Κερυνειώτες από την πανώλη, ενώ το ίδιο το χτίσμα της υπήρχε στην εποχή από την περίοδο του Βυζαντίου, όπου μετέπειτα έτυχε μετατροπών από τους Λατίνους επί Φραγκοκρατίας.  

Ένα πολύ γλυκόπικρο στοιχείο, είναι πως οι πρόσφυγες του Χωριού, έκτισαν νέο εκκλησάκι μετά τον πόλεμο στη Λεμεσό, όπου και τελείται κάθε χρόνο στις 8 του Σεπτέμβρη η γιορτή, με ελπίδα πάντοτε την επιστροφή.  

Ωστόσο, η πιο μεγάλη σύνδεση του χωριού με τον Χριστιανισμό, έχει να κάνει με τον Άγιο Φανούριο, για τον οποίο διατηρείται η εξής παράδοση:  

“Σε μια βραχώδη ακρογιαλιά, σ' ένα σπήλαιο στα βόρεια του χωριού, βρίσκεται το εικόνισμα του αγίου. Οι βράχοι γύρω είναι γεμάτοι με απολιθώματα ιπποπόταμου. Η παράδοση αναφέρει πως τα οστά (απολιθώματα) ανήκαν στο άλογο του αγίου Φανουρίου. Ο άγιος Φανούριος ξεκίνησε από τη Μικρά Ασία για την Κύπρο, μόλις πληροφορήθηκε για την εξάπλωση του Χριστιανισμού στο νησί. Επιβιβάστηκε μιας βάρκας, έχοντας μαζί του το πιστό του άλογο. Μόλις έφτασε στο βραχώδες αυτό μέρος, το άλογο προσπάθησε να υπερπηδήσει τους βράχους, χωρίς να το καταφέρει. Ο άγιος Φανούριος γκρεμίστηκε και σκοτώθηκε, ενώ τα οστά του αλόγου του αποτυπώθηκαν στους βράχους.”

Προς τιμήν του Αγίου Φανουρίου, κοντά στο μέρος όπου κατά την παράδοση γκρεμίστηκε, ένα μικρό παρεκκλήσι έχει χτιστεί, το οποίο αν κάποιος επισκεφτεί σε οποιαδήποτε φάση του χρόνου και περπατήσει τα σκαλάκια που οδηγούν στους βράχους κάτω από αυτήν, θα αντικρύσει ένα γαλήνιο θέαμα.  

Μια σπηλιά, η οποία αγναντεύει τη θάλασσα, και είναι γεμάτη με εικόνες της Χριστιανικής πίστης, με κεράκια, θυμιατήρια, αλλά και άλλα μικρά αντικείμενα που αφήνουν οι προσκυνητές συνεχώς.  

Ως εκ τούτου, αυτή η όμορφη σύνδεση μεταξύ του χωριού και της πίστης, μεταφέρεται στις καρδιές των «Αηγιωρκητών», μέσα από τις θύμισες για την μακροχρόνια αγγειοπλαστική τέχνη με την οποία ασχολούνταν οι κάτοικοι του χωριού, αλλά και μέσω ενός βιβλίου που φτιάξανε οι χωριανοί με τίτλο «Άγιος Γεώργιος Κερύνειας – Ο Παράδεισος μας».   

Ίσως αυτό το πάθος για τις θύμησες, να πηγάζει, τόσο από το βαθύ αίσθημα Ελληνισμού, αλλά και από το γεγονός πως το πρώτο σχολείο του χωριού (που το 1974 είχε πληθυσμό 1200 άτομα) ιδρύθηκε το 1922, διδάσκοντας τις ρίζες και την ιστορία στα παιδιά του τόπου.   

Αυτή η παράδοση και η σύνδεση με την πίστη αλλά και το έθνος, είχε ως αποτέλεσμα, ο Άγιος Γεώργιος Κερύνειας να συνδράμει σθεναρά στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959 (Όπως για παράδειγμα, φυλάγοντας σε κρησφύγετο τον ήρωα αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Κυριάκο Μάτση), αλλά και στην άμυνα κατά της Τουρκικής εισβολής το 1974, όπου σθεναρές μάχες και αφάνταστη αιματοχυσία, γράψανε στις πέτρες και στην καταγάλανη θαλάσση τη λέξη «Ηρωισμός», η οποία αντιπροσωπεύει τη βαθύτατα Ελληνική ψυχή αυτού του τόπου, ο οποίος ακόμη περιμένει μια δικαίωση, που είθε ο Άγιος Φανούριος να την φανερώσει το συντομότερο δυνατόν.

Κείμενο: Στέλιος Νικολάου (Νισολομού)

Πηγή Φωτογραφίας: http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=12477&-V=limmata    

Πηγές:

·         http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=2686&-V=limmata

·         http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=12477&-V=limmata

·         https://publications.gov.cy/assets/user/publications/2019/2019_253/HTML/94/#zoom=z