Νομίζω πως η πρώτη φορά που ένας άνθρωπος ερωτεύεται είναι η στιγμή εκείνη που γεννιέται ξανά. Δυναμιτίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη, τροφοδοτείται η πνευματική συγκρότηση και αυξάνεται η σοφία! 

Ειδικότερα, όταν ο έρωτας αυτός είναι ξαφνικός, αστραπιαίος, με την πρώτη ματιά. Όταν βλέπεις τον πρώτο σου έρωτα και οι κόγχες των ματιών σου ανοίγουν και γουρλώνουν, κάνοντας τη μορφή σου να μοιάζει με πλάσμα από ταινία τρόμου.

Νομίζω ο έρωτας δε γδύνει το κορμί; πρωταρχικά, ξεγυμνώνει την ψυχή. Είναι σαν ταινία που διαγράφεται η προηγούμενη ζωή η οποία μεταβολίζεται σε μία νέα, ανώτερη και πιο καθαγιασμένη μορφή. Γιατί ο πραγματικός έρωτας σε εξυψώνει, σε εξανθρωπίζει, δεν είναι όπως η καψούρα που σε ρίχνει στο πάτωμα και σε εξασθενεί.

Νομίζω –όχι, είμαι απόλυτα σίγουρη –πως εκείνα τα λεπτά που κεραυνοβολήθηκα, ήταν και τα πιο όμορφα της ζωής μου. Ήταν αθώα στιγμή, η λογική δε συμμετείχε, η καρδιά είχε λυσσάξει να χτυπά. Δεν ήταν γέννα σαρκική, αλλά γέννα ουσιαστική, να αισθάνεσαι ότι ξεκινάς να ζεις ουσιαστικά.

Ήταν όλοι οι κεραυνοί που με χτύπησαν, έμοιαζα λες και ήμουν η υπερβολικά φορτισμένη γεννήτρια της ΔΕΗ.

Αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή πως όλη μου ή ύπαρξη πέρασε αυτομάτως σε ένα άλλο επίπεδο. Πιο ελεύθερο, πιο αδάμαστο, πιο ώριμο. Είναι επαναστατική πράξη να ερωτευτείς, είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο μετεφηβικό εαυτό και έναν ενήλικα που έχει ξεκινήσει να κάνει τα πρώτα του ενήλικα βήματα δειλά.

Αξίζει να αναφέρω πως αυτό το βίωμα πυροδότησε τη δημιουργικότητά μου και εκτίναξε τη συγγραφική μου έμπνευση στα ύψη. Κάθε σημαντική στιγμή για έναν δημιουργό είναι η αιτία που μπορεί να δημιουργήσει πιο ακατάπαυστα, πιο ακούραστα, πιο γιγαντιαία. Με έναν όγκο έργου που ξεπερνά εκείνον του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ, ο οποίος άφησε εποχή για τον ακούραστο τρόπο με τον οποίο έγραφε.

 Είναι, νομίζω, μία αξέχαστη στιγμή να αισθάνεσαι πως ερωτεύεσαι πρώτη φορά. Δυναμιτίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη, τροφοδοτείται η πνευματική συγκρότηση και αυξάνεται η σοφία. Διότι μέσα από κάθε εμπειρία ανακαλύπτεις περισσότερα από ανθρώπους και από την ίδια τη ζωή.

Να ερωτευτείς, όχι φθηνά και σαρκικά. Αλλά ολοκληρωτικά, με την έννοια του έρωτα που ανυψώνει την ανθρώπινη υπόσταση, την καθαρίζει εσωτερικά.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη