Η Bonnie Raitt είναι μια από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες και σίγουρα πολύ δημοφιλής στην Αμερική. Ένα από τα τραγούδια που την καθιέρωσαν και που ποτέ δεν παραλείπει να ερμηνεύσει στις συναυλίες της, είναι το “I can’t make you love me”. Για μένα είναι το καλύτερό της, αλλά και ένα από τα καλύτερα κομμάτια ever!

Η ιστορία  

Το 1991 οι Mike Reid & Allen Shamblin (συνθέτες country κυρίως τραγουδιών), άκουσαν την είδηση πως κάποιος άνδρας συνελήφθη επειδή μεθυσμένος πυροβολούσε το αυτοκίνητο της φιλενάδας του. Στην απολογία του  στο δικαστήριο είπε: «Έμαθα, κύριε πρόεδρε, ότι δεν μπορείς να κάνεις μια γυναίκα να σ’ αγαπήσει, αν δεν σ’ αγαπά». Κι έτσι έγραψαν ένα αρχικά γρήγορο bluegrass τραγουδάκι με τίτλο “I can’t make you love me”. Προβάροντάς το όμως, διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ καλύτερο σε αργό ρυθμό, ώσπου έγινε μια φοβερή μπαλάντα, την οποία έδωσαν στην Bonnie Raitt (και μπήκε στο προσωπικό της άλμπουμ Luck of the Draw).  H φωνή της γεμάτη συναίσθημα και ουσία  (όχι τρελές κορώνες, μελό και φανφαρονισμούς). Στο πιάνο ο Bruce Hornsby, πολύ απαλά ντραμς στο βάθος, τέλειο ταίριασμα στίχων και μουσικής και ιδού ένα απαλό, τρυφερό τραγούδι αγάπης.  Που έγινε κλασικό , που το «ηράσθησαν» πολλοί «μεγάλοι» ερμηνευτές (Prince, George Michael, Kenny Rogers, Peter Andre, Nancy  Wilson, Teddy Swims μεταξύ άλλων) και που το εβίασαν αδιάντροπα πολλοί επίδοξοι τραγουδιστές σε μουσικές εκπομπές τύπου “American Idol”.

Οι Εκτελέσεις που Ξεχώρισαν

Μία από τις μεγαλύτερες αποδείξεις της συναισθηματικής βαρύτητας και της διαχρονικής δύναμης του κομματιού είναι ο μεγάλος αριθμός εκτελέσεών του "I Can't Make You Love Me" που πλέον είναι ένα σύγχρονο στάνταρ, ένα τραγούδι-πρόκληση για κάθε ερμηνευτή που θέλει να αποδώσει μια ιστορία απόλυτης παραίτησης και σπαραγμού.

Όπως είπα πριν, πάρα πολλοί καλλιτέχνες έχουν δοκιμάσει να το ερμηνεύσουν. Εγώ ξεχώρισα τέσσερις εκδοχές που στέκονται στο ύψος του αρχικού τραγουδιού, καθεμία με τον τρόπο της.

George Michael: Η R&B προσέγγιση

Η εκτέλεση του George Michael, που κυκλοφόρησε το 1997, είναι ίσως η πιο γνωστή εμπορικά. Ο Michael του έκανε μια πιο λεία, R&B/Pop παραγωγή, με πλούσιες ενορχηστρώσεις και τη χαρακτηριστική βελούδινη φωνή του. Εδώ, ο George Michael, αντί να αναδείξει τον πόνο της παραίτησης, εστιάζει στον αισθησιακό τόνο της απελπισίας και στην τελειότητα της ερμηνευτικής του δεινότητας, μετατρέποντάς το σε ένα «πολυτελές» chart hit.

Adele: Η τρυφερή εκδοχή

Η Adele το καθιέρωσε ως μία από τις πιο αγαπημένες live διασκευές, ιδιαίτερα μετά τις εμφανίσεις της στο iTunes Festival και το Royal Albert Hall. Η ερμηνεία της είναι ωμή, εκφραστική και συγκλονιστική, βασιζόμενη σχεδόν αποκλειστικά στη δύναμη της φωνής της, η οποία μεταφέρει τον πόνο του χωρισμού με μια τρυφερότητα που μόνο μια Adele μπορεί να αποδώσει, καταφέρνοντας έτσι να διατηρήσει τον σπαραγμό του πρωτότυπου και προσθέτοντας τη δική της χαρακτηριστική μελαγχολία. Εξ άλλου ξέρει η Adele από χωρισμούς και ανεκπλήρωτους έρωτες…

Bon Iver: Η Μινιμαλιστική Μοναξιά

Ο Justin Vernon (Bon Iver) προσέγγισε το τραγούδι με μια μινιμαλιστική, σχεδόν στοιχειωμένη προσέγγιση. Συχνά το εκτελεί ζωντανά μόνο με πιάνο. Η φωνή του, διακριτικά παραμορφωμένη,ψυχρή, δίνει την αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς και της παγωμένης θλίψης, μετατρέποντάς το από ένα soul-pop ballad σε ένα indie-folk κομμάτι που εστιάζει στην εσωτερική σύγκρουση.

Prince: Η Ανατρεπτική R&B/Funk Εκδοχή

Δεν θα έκανε ποτέ ο Prince κάτι αναμενόμενο ή συνηθισμένο. Η εκτέλεση του, με τίτλο "Eye Can't Make U Love Me" (από το άλμπουμ Emancipation του 1996), είναι η πιο τολμηρή και διαφορετική από όλες. Ο Prince το μετέτρεψε σε μια αργή, jazz-funk μπαλάντα. Αντί να επιμείνει στον πιάνο-κεντρικό σπαραγμό, χρησιμοποίησε ένα χαρακτηριστικό μπάσο και περίτεχνα πλήκτρα, δίνοντας στο τραγούδι μια διάθεση πιο πνευματώδη και περίπλοκη, απομακρύνοντάς το από την απλή «θλίψη» και προσθέτοντας μια αίσθηση ώριμης αποδοχής και ψυχραιμίας.  

Αυτές οι εκτελέσεις, διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά όλες ποιοτικές, αποδεικνύουν γιατί το "I Can't Make You Love Me" παραμένει ένα από τα πιο ουσιώδη τραγούδια αγάπης. Γιατί μιλάει, πάνω απ’ όλα, για την αποδοχή της ήττας και την αλήθεια ότι ορισμένα πράγματα, όσο κι αν προσπαθήσουμε, είναι απλώς πέρα από τον έλεγχό μας.

Προσωπικά η αρχική εκτέλεση της Bonnie Raitt με έχει μαγέψει κι όσο κι αν μου αρέσουν κι οι άλλες, δυσκολεύομαι να τις βάλω στο ίδιο επίπεδο.

Ποια από αυτές τις διασκευές βρίσκετε εσείς πιο κοντά στο πνεύμα του αρχικού κομματιού;

Κείμενο: Marlykon