Σε μια από τις γνωστότερες πλατείες της Αθήνας, την πλατεία Μαβίλη, συναντάμε ένα γλυπτό που αποδίδει τιμή στη γυναίκα που μοχθεί και αγωνίζεται. Και μέσα από την βιοπάλη της, βρίσκει λίγα λεπτά ξεκούρασης, έναν ίσκιο να ξαποστάσει για να ανακτήσει δυνάμεις.

Γυναίκα που μοχθείς, γυναίκα που αγωνίζεσαι, ποτέ σου μην το βάζεις κάτω.

Η γυναίκα σε ολόκληρη την πορεία της μέσα στην ιστορία, πάντοτε επωμιζόταν πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Η ικανότητά της να κυοφορεί παιδιά, οδήγησε πολλούς να την κατονομάσουν ως την κύρια υπεύθυνη της ανατροφής μίας νέας ζωής. Για αιώνες ολόκληρους, στις περισσότερες κοινωνίες, η αποκλειστική ενασχόλησή της ήταν η οικιακή φροντίδα, η διαπαιδαγώγηση του παιδιού και οι εργασίες του σπιτιού.

Η γεωργική επανάσταση είδε στη γυναίκα ένα πολύτιμο εργατικό δυναμικό; η σκληρή της μοίρα την οδήγησε ξανά σε σκληρή χειρωνακτική εργασία, στην παραγωγή έργου μέσα από τη σκληρή απασχόληση στα χωράφια.

Μετά από πολλά χρόνια αγώνα, επαναστάσεων και ασυμβίβαστου πνεύματος, η γυναίκα κατάφερε να αποτινάξει το ζυγό της υποτέλειας και να αποκτήσει ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην εργασία και στην ισότιμη πρόσβαση σε κάθε αγαθό της ζωής.

Η προσφορά της θεωρήθηκε σημαντική και άξια πληρωμής, όχι υποχρέωση που προκύπτει από κάποιο προορισμό.

Ο αγώνας της γυναίκας για επιβίωση, αξιοπρέπεια, σεβασμό δεν έχει κατακτηθεί ακόμα σε όλες τις χώρες του κόσμου.

 Γλυπτό της Μαίρης Παπακωνσταντίνου

Στην ξακουστή πλατεία Μαβίλη, συναντάμε ένα γλυπτό που αποδίδει τιμή στη γυναίκα-αγωνίστρια του καθημερινού μόχθου, της καθημερινής βιοπάλης. Και μέσα από τον αγώνα της, βρίσκει λίγα λεπτά ξεκούρασης, έναν ίσκιο να ξαποστάσει για να ανακτήσει δυνάμεις.

 Περνώντας μπροστά από την πολύβουη πλατεία, μέσα από τις παραγγελίες που ακούς να γράφονται στις καφετέριες, τις συνομιλίες των τουριστών, τις φωνές των παιδιών, το βλέμμα σου μπορεί να προσέξει ένα άγαλμα. Μπορεί να το έχεις παρατηρήσει και άλλες φορές; απλά τώρα, το κοιτάζεις πιο αναλυτικά.

Μία γυναίκα μέσης ηλικίας, με εμφανή τα σημάδια της κούρασης, εμφανίζεται να διακόπτει την εργασία της και να ξεκουράζεται, να ξαποστένει σε ένα σκαλάκι.

Οι γυναικείες μορφές, είναι γνωστό, απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό από τα δημόσια γλυπτά της πρωτεύουσας. Πολλοί δημιουργοί πλέον ξεκινούν να στρέφουν το βλέμμα τους στον πόνο της γυναίκας, της γυναίκας που ξεριζώνεται, που χάνει τα παιδιά της, που πονάει,  και αγωνίζεται.

Θα μπορούσε να θυμίζει τον πίνακα του Ζαν-Φρανσουά Μιλέ "ο Εσπερινός" του 1857, όπου ένας άνδρας και μία γυναίκα διακόπτουν για λίγο την κοπιαστική χειρωνακτική τους εργασία για να προσευχηθούν.

Στην ουσία, πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά υπαίθρια γλυπτά της πρωτεύουσας, τοποθετημένο σε έναν από τους πιο δημοφιλείς χώρους.

Μία γλυπτική απόδοση τιμής στη γυναίκα αγωνίστρια, στη γυναίκα που ποτέ δεν ξεκουράζεται και πάντοτε αγωνίζεται.

Η εμφάνιση της γυναίκας είναι αρκετά παραδοσιακή, φανερώνοντας ότι η γυναίκα μάλλον βρίσκεται σε ένα περιβάλλον καταπίεσης.

Ένα άγαλμα που βρίσκεται σε περίοπτη θέση, προσπαθώντας να τραβήξει όσο περισσότερα βλέμματα ανέμελων και φουριόζων περαστικών είναι εφικτό.

Μία γλυπτική υπενθύμιση του διαχρονικού αγώνα της γυναίκας, της προσπάθειας προάσπισης της αξίας, της προσφοράς και της προσωπικότητάς της.

  Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη