Το μαύρο είναι σπουδαίο χρώμα, με μεγάλο συμβολισμό και αξία και όχι απαραίτητα θλιβερό. Αν δεν υπήρχε το μαύρο της νύχτας ο Βαν Γκογκ πώς θα ζωγράφιζε, οι ποιητές και οι συνθέτες πώς θα μεγαλουργούσαν;

Είναι ένα χρώμα που στην κουλτούρα μας ειδικά, έχει ταυτιστεί με το δυσάρεστο, το μη ευχάριστο, το κακό. Το φοράμε στα ρούχα μας στις κηδείες ως ένδειξη πένθους, το αποφεύγουμε όποτε θέλουμε να εκφράσουμε χαρά, ευθυμία, ζωντάνια, θεωρώντας πως αντιπροσωπεύει όλα τα αντίθετα από αυτά. Βλέπουμε τους τραγουδιστές της μέταλ σκηνής να είναι ντυμένοι –συνήθως- στα μαύρα και κάνουμε το σταυρό μας, θεωρώντας πως ο διάβολος έχει μπει μέσα τους. Βλέπουμε μία μαύρη γάτα το πρωί και κάνουμε την προσευχή μας μη μας βρει κάνα κακό, καθώς το θεωρούμε γρουσουζιά. Χαρακτηρίζουμε έναν άνθρωπο μαύρη ψυχή όταν θέλουμε να τονίσουμε τον κακό και στρυφνό του χαρακτήρα. Όλα τα δεινά αυτό το χρώμα, τίποτα καλό, τίποτα φωτεινό (αν και οξύμωρο).

Δε θα βάψουμε ποτέ το δωμάτιο ενός μωρού με αυτό –εντάξει, αυτό είναι λογικό, μόνο η Σωσώ στα "Εγκλήματα" το επιχείρησε- ούτε και θα προσφέρουμε κάτι που να είναι τυλιγμένο με αυτό το χρώμα. Το υποτιμούμε, προσδίδοντας μόνο αρνητικά, επιβαρυντικά συναισθήματα.

Το μαύρο όμως, είναι σπουδαίο χρώμα, με σπουδαίο συμβολισμό και μεγάλη αξία.

Τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες, κλείνω τις κουρτίνες στο δωμάτιό μου. Θέλω ακόμα και τη μέρα να είναι όσο πιο σκοτεινό γίνεται. Αυτό το σκοτάδι σε εμένα λειτουργεί απελευθερωτικά, μου διώχνει την πίεση της ημέρας, μου γεννάει σκέψεις για δημιουργία. Μέχρι να έρθει η νύχτα η οποία όλα τα πάθη, τα λάθη, τους πόθους, τη δημιουργία, τους καημούς των ανθρώπων τα ανασύρει στην επιφάνεια από το πίσω μέρος  του μυαλού τους στα οποία τα καταχωνιάζουν, θεωρώντας ότι θα τα ξεχάσουν. Έρχεται όμως η νύχτα και τις ελπίδες αυτές τις διαψεύδει, όλες τις σκέψεις και τις επιθυμίες τις πραγματικές τις ξυπνά, μας φέρνει την αλήθεια μας κατάματα. Και ναι, η Αθήνα και οι μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις πιο όμορφες δε φαίνονται τις νυχτερινές ώρες;

Αν κάποιος με ρωτούσε, θα έλεγα πως τρία είναι τα καλύτερα, πιο αγαπημένα μου χρώματα. Το κόκκινο, το άσπρο και το μαύρο. Το χρώμα του πάθους, το χρώμα της αγνότητας και το χρώμα όχι του πένθους και του σκοτεινού, αλλά της δημιουργίας και της απελευθέρωσης  για εμένα.

Οι Rolling Stones είχαν τραγουδήσει κάποτε το Paint it Black, εκφράζοντας την επιθυμία τους να βάψουν τα πάντα γύρω τους μαύρα.

Είχαν διαβλέψει ότι το μαύρο κρύβει μέσα του κάτι καλλιτεχνικό, μεγαλειώδες, απελευθερωμένο.

Το μαύρο απελευθερώνει, αναζωογονεί, αδυνατίζει ως ρούχο (ναι, για αυτό οι παρουσιαστές στην τηλεόραση το προτιμούν!), δημιουργεί συναισθήματα που σε καλούν να ξεφύγεις από την ανιαρή καθημερινότητα και να δεις τα πράγματα με βάθος σκέψης και πιο αναλυτικά.

Αν δεν υπήρχε η νύχτα ο Βαν Γκογκ πώς θα ζωγράφιζε, οι ποιητές και οι συνθέτες πώς θα μεγαλουργούσαν;

Το μαύρο είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Οτιδήποτε το περιέχει. Επειδή μου χαρίζει ελευθερία. Βγαίνω για περπάτημα τις βραδινές ώρες και αισθάνομαι πιο ελεύθερη, γνωρίζοντας ότι δε θα με βλέπουν όλοι, όπως στο φως της ημέρας. Προσεύχομαι όταν όλοι κοιμούνται, αισθανόμενη ότι Εκείνος με ακούει και κανένας δε με διακόπτει. Είναι πιο γλυκιά η προσευχή στο σκοτάδι, τη νυχτερινή, μοναχική ώρα, έχεις απελευθερωθεί από τα άγχη της καθημερινότητας. Είναι πιο γλυκό το σκοτάδι επειδή ξέρω ότι θα κοιμάται και δε θα διασκεδάζει, ηρεμώντας από την αγωνία του «πού βρίσκεται».

Το μαύρο ομορφαίνει τη ζωή μου, όχι επειδή συμβολίζει το σκοτάδι και την κακή διάθεση. Αλλά επειδή μπορώ να κοιτάζω το φεγγάρι τη νύχτα, να αντιλαμβάνονται σε βάθος τις ενέργειές μου στη διάρκεια της ημέρας, να μετανιώνω και να απολαμβάνω ελεύθερα. Να ζω ελεύθερα, να δημιουργώ, να μη με πιέζει η πίεση της ημέρας και η υποκρισία του να μπαίνω σε ρόλους που δε μου αρέσουν.

Αλλά αν δεν υπήρχε και το ίδιο, πώς θα καταλάβαινα την αξία του φωτός;

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη