Αμέτρητες είναι οι νύχτες τις οποίες περνάω στο μπαλκόνι πίνοντας ένα ποτό και καπνίζοντας μαζί με τη μουσική που παίζει στα ακουστικά μου. Είναι αμέτρητες οι νύχτες τις οποίες αυτομαστιγώνομαι σκεπτόμενη τα λάθη μου,τις ανασφάλειες μου, τις «ατέλειες» μου και οτιδήποτε άλλο αρνητικό για να κατηγορήσω εμένα. Εξάλλου -απαντάω πάντα - δεν μου φταίει κανένας άλλος, εγώ φταίω. Μεγάλο βάρος οι άσχημες σκέψεις. Άπειρα τα πρωινά που δεν θέλω να κάνω τίποτα γιατί «ποιό το νόημα; Λες και κάνω τίποτα σωστό;», ατέλειωτες οι φορές που με πιάνουν τα κλάματα στα ξαφνικά επειδή «δεν αξίζω τίποτα», πολλές διασκεδάσεις που έχω χάσει διότι «το μαύρο μου το χάλι έχω, θα με δει και κόσμος έτσι όπως είμαι; Όχι».

Είναι όμως στα αλήθεια έτσι τα πράγματα; Όλοι μας γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι έχουμε πολλά υπέροχα στοιχεία στην προσωπικότητα μας. Συνηθίζουμε ωστόσο να τονίζουμε τα θετικά των άλλων, στους άλλους, όταν έχουν ανάγκη να τα ακούσουν. Στον εαυτό μας όμως ποτέ, αφού δεν υπάρχει αυστηρότερος κριτής από εμάς τους ίδιους. 

Γιατί; Δεν γνωρίζω την απάντηση. Ίσως να μην την ανακαλύψω ποτέ. Βλέποντας όμως το τώρα, μπορούμε να πάρουμε ένα χαρτί και ένα μολύβι και να γράψουμε τα θετικά μας χαρακτηριστικά. Κι όμως έχουμε! Και πολλά μάλιστα. Περισσότερα από όσα νομίζουμε. Κάποια από αυτά τα βλέπουν οι αλλοι σε εμάς όσο εμείς στεκόμαστε στα αρνητικά…γιατί αυτά μας αντιπροσωπεύουν,θεωρούμε.

Γνωρίζουμε φυσικά πως τα social media και αυτά που προβάλλουν στο κοινό, δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Όταν παρουσιάζεται κάτι ως «τέλειο» -όποιο τέλος πάντων και αν είναι αυτό- είναι φυσικό να νιώθουμε μειονεκτικά για τον εαυτό μας σε περίπτωση που «παρεκκλίνουμε» από αυτά που βλέπουμε. Εν τέλει καταλήγουμε σε έναν φαύλο κύκλο όπου θελουμε να μοιάσουμε σε αυτά που βλέπουμε και θλιβόμαστε που δεν είμαστε κάπως διαφορετικοί.Όπως λέει πολύ εύστοχα ο στίχος από ένα τραγούδι «είναι το φαίνεσθαι που μετράει».  

Καθένας από εμάς οφείλει να αγαπάει τον εαυτό του. Άλλωστε, άμα δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα, δεν θα σε αγαπήσει κανείς. Έτσι λένε τουλάχιστον. Οπότε, δεν θα ήταν καλύτερο να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα; Όλα έχουν να κάνουν με την οπτική γωνία. Αντί λοιπόν να κατηγορούμε τον εαυτό μας και να του αναγνωρίζουμε μόνο όσα δεν μας αρέσουν πάνω μας, ας σκεφτούμε : «μήπως όλα αυτά που δεν αγαπάμε στον εαυτό μας είναι τελικά αυτά που μας κάνουν μοναδικούς και ξεχωριστούς;». Από το «δεν αξίζω τίποτα» τι θα λέγατε να περάσουμε στο «αξίζω τα πάντα»; Πιο αισιόδοξο δεν είναι;  

Μπορεί να φαντάζει δύσκολο να αλλάξουμε τρόπο σκέψης (για εμένα προσωπικά είναι βουνό) αλλά είναι μια προσπάθεια η οποία στο τέλος θα αξίζει γιατί τότε, θα έχουμε αγαπήσει τον εαυτό μας πραγματικά, θα ανακαλύψουμε πολλά για εμάς που πιθανόν να μην ξέραμε προηγουμένως και θα εξελισσόμαστε ολοένα και περισσότερο. 

Από αύριο κιόλας, ξεκίνα τη μέρα σου με χαμόγελο, πες μια καλή κουβέντα για τον εαυτό σου,ντύσου, βγες έξω, κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν, βάλε σε εφαρμογή έναν έναν τους στόχους σου, άσε τα αρνητικά συναισθήματα και τις σκέψεις σου στην άκρη και δες ποιος πραγματικά είσαι και τι αξίζεις. Με μια φράση : Να σε αγαπάς.

Κείμενο: Βίκυ Χάλου