Oi φιλοσοφικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις παλαιότερα όταν η παρθενία αποτελούσε απαραίτητο δείγμα εγκράτειας έως την σημερινή εποχή όπου επικρατεί η εκ διαμέτρου αντίθετη πεποίθηση: η παρθενία έχει ταυτιστεί με τη στέρηση της χαράς της ζωής, θεωρείται κουσούρι και ένας λόγος άξιος ακόμα και για να ντρέπεται κάποιος.

 Στις ημέρες μας, η παρθενία θεωρείται ταυτόσημη με την ερωτική αδιαφορία από ερωτικούς συντρόφους (αν και αυτό δεν ισχύει, διότι μπορεί να έχει κάποιος προτάσεις για ερωτική σχέση και πάλι να είναι αρνητικός, για δικούς του προσωπικούς λόγους).

Το να μη θέλει ένας άνθρωπος στις ημέρες μας να αναλώνεται σε σεξουαλικές εμπειρίες και να μην ξοδεύεται σε έντονες ερωτικές περιπέτειες, ταυτίζεται με τη στέρηση της χαράς, με την έλλειψη, με ελάττωμα και κάτι κακό. Και όχι ότι είναι ιδανικό να επιστρέψει κάποιος σε περιόδους όπου κρεμούσαν το σεντόνι, αλλά παρατηρούμε πως δεν υπάρχει ο αντίστοιχος σεβασμός και στην αντίθετη επιλογή ενός ανθρώπου – διότι και η επιλογή ενός ανθρώπου να μην έχει σεξουαλική ζωή, και αυτή είναι –και πρέπει να είναι- σεβαστή.

 Σε μία εποχή που το σεξ κυριαρχεί στις εκπομπές, το Διαδίκτυο, την τηλεοπτική πραγματικότητα και τον κινηματογράφο, το να εκφράζει ένας άνθρωπος μία πιο χαλαρή στάση απέναντι σε αυτό, αποτελεί γεγονός σκανδαλώδες από μόνο του. Θεωρείται άρνηση της χαράς της νεότητας, ταυτίζεται με τη στέρηση, θεωρείται ακόμα και απόδειξη για την έλλειψη ερωτισμού και γοητείας ενός ανθρώπου (κοίταξε, κανείς δεν τον/την θέλει, φράσεις που σκέφτονται σε τέτοιες περιπτώσεις αρκετά άτομα).

 Και, φυσικά, δεν γράφω το συγκεκριμένο άρθρο για να εκφέρω προσωπική άποψη – θεωρώ πως ο καθένας έχει δικαίωμα να αποφασίζει για τον εαυτό του και είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Μου αρέσει όμως, να αναλύω πεποιθήσεις για διάφορα ζητήματα, πόσο μάλλον για συμπεριφορές που παλαιότερα θεωρούνταν σωστές και σήμερα, έχουν τοποθετηθεί και αναχθεί σε κάτι καθαρά αρνητικό.

 Είναι μία απόδειξη πως οι αλλαγές μέσα στην πρόοδο της κοινωνίας είναι σημαντικές και αναδεικνύουν την αλλαγή νοοτροπιών με την πάροδο του καιρού. Ας δούμε διάφορες πεποιθήσεις –φιλοσοφικές και θρησκευτικές- που αφορούν το ζήτημα της παρθενίας.

Λόγοι που ένας άνθρωπος μπορεί να επιλέγει την παρθενία

Οι λόγοι που ένας άνθρωπος μπορεί να επιλέγει την παρθενία, είναι πολλοί και διάφοροι. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, πολλά φωτεινά πνεύματα θεωρούσαν τις σαρκικές σχέσεις ως εμπόδιο για την κατάκτηση της ανώτερης φιλοσοφικής σκέψης (ανάμεσά τους ο Επίκουρος και ο Δημόκριτος).

 Για τον Επίκουρο δε, ο φιλόσοφος πρέπει να είναι μέσα στον κόσμο και τους ανθρώπους, αλλά να μη ζει με τον τρόπο των ανθρώπων, ώστε να είναι ελεύθερος από εξωτερικές και σαρκικές ανάγκες που αποσπούν το νου από τη φιλοσοφία.

 Ο Πλάτωνας στο περίφημο Συμπόσιο, αναφέρεται στην ανώτερη μορφή του Έρωτα που δε περικλείει τη σαρκική ένωση, τον γνωστό Πλατωνικό Έρωτα, ο οποίος επηρέασε και τη Χριστιανική διδασκαλία στους επόμενους αιώνες.

Άλλοι λόγοι μπορεί να είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, η επιθυμία για την εύρεση του κατάλληλου προσώπου, η έλλειψη ενδιαφέροντος για σεξουαλική ζωή (ασεξουαλικότητα), άλλα και άλλοι διάφοροι λόγοι οι οποίοι αφορούν το εκάστοτε άτομο.

 Φυσικά και δεν μπορούμε να παραλείψουμε το γεγονός πως υπάρχουν και άνθρωποι που ενώ θέλουν να έχουν συντροφική ζωή, για διάφορους λόγους καταλήγουν στο να μη μπορούν να τη βιώσουν, ακόμα και σε εποχές που οι γνωριμίες είναι ευκολότερες και η τεχνολογία έχει προοδεύσει τόσο πολύ.

                             Leonardo da Vinci "Annunciation " circa 1472–1476

Η παρθενία στη διδασκαλία της Εκκλησίας

Για την Εκκλησία η παρθενία είναι μία ‘’υπέρ φύση’’ κατάσταση που ωθεί τον άνθρωπο να βιώσει τη θέωση δίχως να βιώσει τον έρωτα με το ανθρώπινο πρόσωπο, βάζοντας στο κέντρο του ενδιαφέροντος αποκλειστικά και μόνο την ένωση με το Θεό.

 Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α’ Κορινθίους Επιστολή κεφάλαιο 7 και στίχους 7-9 ‘’εἰ δὲ οὐκ ἐγκρατεύονται, γαμησάτωσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστι γαμῆσαι ἢ πυροῦσθαι.’’, δηλαδή αν κάποιος δεν μπορεί να παραμείνει εγκρατής, μπορεί να έρθει σε κατάσταση γάμου.

 Ο Απόστολος Παύλος, αν και άγαμος, δίνει διάφορες συμβουλές σε ζευγάρια σχετικά με θέματα που αφορούν το γάμο, το διαζύγιο, την οικογένεια. Για τον Παύλο, θα ήταν καλύτερο ο άνθρωπος να είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένος στο Θεό, αλλά αν δεν μπορεί να το κατορθώσει αυτό, μπορεί να βιώσει αυτή την αφοσίωση και μέσα από τον Έρωτα με ένα ανθρώπινο πρόσωπο.

 Στην Επί του Όρους ομιλία, διαπιστώνουμε πως η εγκράτεια δεν είναι μόνο εκείνη που περιορίζεται στην αποχή από τη σαρκική πράξη και ένωση. Αφορά και στη σκέψη του ανθρώπου και πόσο αμόλυντη μπορεί να είναι από ερωτικά ερεθίσματα.

 Ο Χριστός αναφέρει το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 5 και στίχο 28 “Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸν ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ”. Δηλαδή, ακόμα και η σκέψη μπορεί να ελεγχθεί ως μία σεξουαλική πράξη, αν και δεν υπάρχει εκεί η σαρκική ένωση.

Παρθενία και γυναίκες

Η πολιτιστική εμμονή με την παρθενία αφορούσε διαχρονικά περισσότερο τις γυναίκες. Η γυναίκα ταυτίζεται σύμφωνα με τα κυρίαρχα κοινωνικά δεδομένα με την αγνότητα, ενώ ο άνδρας με την έντονη σεξουαλικότητα που δεν μπορεί να δαμάσει. Και ενώ ο άνδρας μπορούσε να αλλάζει συντρόφους για την απόκτηση εμπειριών, η γυναίκα έπρεπε να παραμένει αγνή μέχρι την πρώτη νύχτα του γάμου.

 Η γυναίκα σε παλαιότερες δεκαετίες μάθαινε πως το σώμα και η σεξουαλικότητά της δεν ανήκε στην ίδια, αλλά στους άνδρες της ζωής της (αρχικά στον πατέρα και στη συνέχεια στο σύζυγο).

 Ευτυχώς, η πρόοδος της κοινωνίας έδωσε στη γυναίκα την ευκαιρία να αποφασίζει για το σώμα της, όπως και να επιλέγει ελεύθερα τον τρόπο που θα ζήσει. Μπορεί να εξερευνήσει τη σεξουαλικότητά της, να πειραματιστεί και να επιλέξει αυτό που θα την ολοκληρώσει σε συντροφικό επίπεδο.

 Και ενώ παλαιότερα θεωρείτο τιμητικό η γυναίκα να μην έχει εμπειρίες, σήμερα θεωρείται δείγμα πως ο σοβαρός σύντροφος είναι απόρροια ώριμης σκέψης (πολλοί σύντροφοι, ανεξάρτητα από το φύλο τους, αισθάνονται υπερήφανοι όταν το ταίρι τους ενώ πριν από εκείνους είχε έντονη ερωτική ζωή, μετά από αυτούς άλλαξε και αφοσιώθηκε σε εκείνους), το εκλαμβάνουν ως απόδειξη πως είναι σωστοί σύντροφοι και έχουν στοιχεία στο χαρακτήρα τους που εμπνέουν εμπιστοσύνη και ασφάλεια.

Τελικό συμπέρασμα

Το να έχει κάποιος ή όχι σεξουαλική ζωή επαφίεται αποκλειστικά και μόνο στη δική του προσωπική επιλογή. Η αποχή από τη σεξουαλική δραστηριότητα δεν είναι κάτι κακό και δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά πως βλάπτει ψυχικά έναν άνθρωπο, όπως παρομοίως και δεν είναι κακό να επιλέγει κάποιος να έχει συντροφική ζωή. Ακόμα και η επιλογή να μην έχει κάποιος ερωτική ζωή δεν είναι αρνητικό – αν είναι προσωπική του επιλογή. Όπως, επιπροσθέτως, επιλογή δική του είναι καθαρά και το πότε θα επιλέξει να αποκτήσει συντροφική ζωή.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη

Πρώτη δημοσίευση εδώ