Αν μία φράση μπορούσε να είναι το μότο των περισσότερων ανθρώπων σήμερα, αυτή άνετα είναι το «δεν έχω χρόνο, δεν προλαβαίνω». Είναι αλήθεια ή υπεκφυγή;

Όλη η ζωή μία διαδρομή, από το γραφείο στο σπίτι και από το σπίτι στο γραφείο. Όλη η ζωή έγινε λογαριασμοί, υποχρεώσεις που δε στερεύουν και όνειρα που μένουν μετέωρα και διψασμένα. Όλοι λειτουργούμε λες και έχουμε βάλει τον αυτόματο, λες και η ζωή ολόκληρη είναι μόνο το Σήμερα και πρέπει να προλάβουμε τα πάντα.

Και άνθρωποι γύρω μας, φίλοι και ταίρια, οι οποίοι παλεύουν να χωρέσουν στη ζωή μας. Κλεφτά για έναν καφέ, για μία ματιά, για μία χειραψία. Γιατί δεν έχουμε χρόνο να τους αγαπήσουμε, να τους γνωρίσουμε διεξοδικά, να τους αναλύσουμε.

«Πότε θα πάμε για έναν καφέ». «Αχ, θα σου πω όταν βρω χρόνο». Και έτσι κυλάει η ζωή..

Πόσο όμως, ισχύει στην πραγματικότητα, ότι είμαστε απασχολημένοι και δεν προλαβαίνουμε εξαιτίας αυτού, να αφιερώσουμε χρόνο σε ανθρώπους στη ζωή μας; Μήπως αυτό είναι και μία πρόφαση όταν δεν καιγόμαστε ιδιαίτερα να συναναστραφούμε με κάποιον και θέλουμε να τον αποφεύγουμε διακριτικά;

Ο χρόνος δεν είναι κάτι που βρίσκεται, αλλά κυρίως, κάτι το οποίο δημιουργείται. Και η έλλειψη χρόνου δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες που αποτελεί μία έξυπνη δικαιολογία για να μην παραδεχτείς ότι απλά, δεν ενδιαφέρεσαι πάρα πολύ για τον άλλον. Πολλοί «κρύβονται» πίσω από αυτό και αισθάνονται πως μπορούν να μην αποκαλύψουν πως η πραγματική αιτία που δε βρίσκονται δίπλα σου, είναι απλά ότι δεν το επιθυμούν.

Γιατί όταν αγαπάς, θα βρεις έναν τρόπο και θα στηρίξεις τον άλλον, να του σταθείς. Και ακόμα και αν η φυσική παρουσία δεν είναι εφικτή, υπάρχει η εναλλακτική του μηνύματος, της γλυκιάς κουβέντας, ενός οποιουδήποτε τρόπου ανταλλαγής μηνυμάτων που διαρκεί δευτερόλεπτα. Η Αγάπη, όταν υπάρχει, γνωρίζει να δείχνει σημάδια ζωής, ακόμα και όταν αδυνατεί να βρίσκεται σε σωματικό επίπεδο όσο κοντά επιθυμεί. Όταν αγαπάς, μπορείς να βρεις τον τρόπο, ακόμα και την πιο απλή λύση.

Όμως, στα 28 μου χρόνια, μετά από συναναστροφές με πάρα πολλούς ανθρώπους, έχω καταλήξει και σε ένα άλλο συμπέρασμα: πως οι άνθρωποι έχουν πάντοτε χρόνο για σένα όταν είναι εκείνοι που σε έχουν ανάγκη. Και ενώ θα άκουγες πολλές φορές το «είμαι απασχολημένος, θα σε πάρω εγώ μετά»  ή το μήνυμα του τηλεφωνητή «η κλήση σας προωθείται», όταν προσπαθούσες να επικοινωνήσεις, είμαι βέβαιη ότι αν σε έψαχναν εκείνοι θα είχαν άπειρο χρόνο. Αλλά όταν εσύ τους χρειαστείς, λίγοι είναι εκείνοι που δε θα κοιτάξουν την ατζέντα τους για να σε καταχωνιάσουν σε ένα ραντεβού μετά από ημέρες ή και μήνες. Και εκείνοι που θα βρουν το χρόνο, θα είναι οι λίγοι που σε αγαπούν πραγματικά.

Ας μη γελιόμαστε, η ζωή όλων είναι δύσκολη, όλοι ματώνουμε από τη στιγμή που βγαίνουμε από την κοιλιά της μητέρας μας ως βρέφη στον κόσμο, μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνουμε.  Και σίγουρα, όλοι είμαστε απασχολημένοι με πολλά και μπορεί μία, δύο ή τρεις να μην μπορούμε και αυτό είναι σεβαστό. Κανένας όμως, δεν είναι διαρκώς, ασταμάτητα απασχολημένος. Εξαρτάται σε ποια θέση βρισκόμαστε στη λίστα των προτεραιοτήτων τους..

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη