Το Λονδίνο θεωρείται μία από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης, παγκόσμιο κέντρο συνάντησης ανθρώπων από κάθε γνωστή και άγνωστη μεριά του κόσμου. Ανάμεσα στα χιλιάδες αξιοθέατα επισκεφθήκαμε και την Leicester Square εκεί που χτυπά η καρδιά του θεάματος.

Στο Λονδίνο, αν κάποιος περπατήσει στους δρόμους του θα διαπιστώσει πως το κόκκινο είναι το χρώμα το οποίο αντιπροσωπεύει όλα τα σημεία κατατεθέν του. Τα κόκκινα λεωφορεία, οι κόκκινοι τηλεφωνικοί θάλαμοι, ο θεσμός της βασιλείας που αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο από το ερυθρό χρώμα της στολής των στρατιωτών και των προσώπων που συμβολίζουν το βασιλικό αξίωμα.

Τι και αν το Big Ben, το Μπάκιγχαμ, η Βασίλισσα κατάφεραν να εντυπωθούν στο μυαλό των περισσότερων κάθε φορά που φέρνουν στο μυαλό τους τη Γηραιά Αλβιώνα.

Στο δικό μου μυαλό η Πλατεία Λέστερ είναι κέντρο εμπορικής δραστηριότητας, αλλά και μία δυνατή φλέβα στην οποία χτυπάει από το μακρινό 1670, χρονιά της δημιουργίας της, η καρδιά της Έβδομης τέχνης και της μεγάλης οθόνης.

Πλατεία γεμάτη ζωή, γύρω από την οποία υπάρχει κυρίαρχη κοινωνική ζωή, με πολλά και διαφορετικά μαγαζιά που αποτελούν διάσημες αλυσίδες εστίασης σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτό όμως που κάνει τη συγκεκριμένη πλατεία ξεχωριστή στη δική μου αντίληψη, είναι τα ιδιαίτερα γλυπτά σημαντικών εκπροσώπων της τέχνης και της ποπ κουλτούρας του 20ου αιώνα.

Η Mary Poppins κρατάει την ομπρέλα της τραγουδώντας τη μαγική λέξη "Supercalifragilisticexpialidocious" και χάνεται μέσα στα σύννεφα, αιώνια δεσμευμένη ανάμεσα στη σχισμή του ρεαλισμού και του παραμυθιού.

Ο Harry Potter βγαίνει από την ντουλάπα του και πετάει στον κόσμο της μαγείας, ο Gene Kelly χορεύει και αφήνει το κορμί του να ζωγραφίσει φιγούρες αψηφώντας τη βροχή, ο Charlie Chaplin ως Σαρλό, η διασημότερη φιγούρα του βωβού κινηματογράφου και αθάνατο σύμβολο μίας κωμωδίας που μέσα στη σιωπή κρύβει όλο το γέλιο και την τραγικότητα του κόσμου.

Στο κέντρο της πλατείας ξεχωρίζει το λευκό άγαλμα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, του μέγιστου Άγγλου ποιητή και δημιουργού που ύμνησε τα ανθρώπινα πάθη και την τραγικότητα του έρωτα.

Αγάλματα ακίνητα μέσα σε κινούμενα ανθρώπινα σώματα, τα οποία όμως συμμετέχουν στην ανθρώπινη κίνηση, συμβολίζοντας τη δύναμη της τέχνης που κρύβεται που μπορεί να κρύβεται ακόμα και στην απόλαυση μίας πίτσας ή ενός γεύματος σε ένα ακριβό Λονδρέζικο εστιατόριο.

Ένα από τα ωραιότερα μέρη του Λονδίνου, σε μία γειτονιά στην οποία ανθίζει η καλλιτεχνική έκφραση από τους διάφορους Κινηματογράφους που υπάρχουν σε κάθε μεριά της πλατείας.

Ίσως όχι τόσο δημοφιλής προορισμός όπως το μεγάλο ρολόι, τα πολυτελή ανάκτορα, το παλάτι της πριγκίπισσας. Αλλά ένας Bugs Bunny που φαίνεται να ξεπηδά μέσα από τη γη κρατώντας ένα καρότο, ένας Σαρλό με το γνωστό συνεσταλμένο του ύφος και ένας Mr. Bean τόσο αληθινός που σε κάνει να θέλεις να καθίσεις μαζί του στο παγκάκι για μία συζήτηση, παραμένουν αξιοθέατα για λίγους και εκλεκτούς επισκέπτες.

Θεωρώ τη συγκεκριμένη πλατεία μία ζωντανή παρουσία αθάνατων μορφών που ακόμα και αν απεβίωσαν σωματικά, η προσφορά τους στην τέχνη παραμένει άσβηστη!

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη