O υπερ-ταλαντούχος αρχιμουσικός Δημήτριος Ανδρώνης παρά την σεμνή, διακριτική παρουσία του τάραξε την μουσική ζωή της Κέρκυρας στις αρχές του 20ού αιώνα. Το μουσικό του έργο αναγνωρίστηκε έκτοτε και οι κερκυραίοι το τιμούν, ιδιαίτερα την Μεγάλη Εβδομάδα.

 Είναι γνωστό ότι οι κερκυραίοι  διαθέτουν μεγάλη μουσική παιδεία, όπως επίσης είναι γνωστό ότι η Μεγάλη Εβδομάδα στην Κέρκυρα έχει ένα ιδιαίτερο τελετουργικό. Μέσα σε αυτό το τελετουργικό εντάσσεται και η επιβλητική λιτανεία το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου υπό τους ήχους του Πένθιμου Εμβατηρίου του Δημητρίου Ανδρώνη.

Marcia Funebre by Dimitrios Andronis

Ποιος ήταν όμως ο  κερκυραίος Δημήτριος Ανδρώνης που με την σεμνή και μυστικοπαθή παρουσία του σφράγισε την μουσική ζωή της Κέρκυρας στις αρχές του 20ού αιώνα; Οι πληροφορίες για την ζωή του είναι φειδωλές όμως μας δίνουν μια εικόνα της ιδιαίτερης προσωπικότητάς του.

Δημήτριος Ανδρώνης (1866-1918) 

Ο Ανδρώνης έκανε τις μουσικές σπουδές του στην Ιταλία όπου ζυμώθηκε γερά με την κλασσική μουσική της εποχής του, και αυτήν ήθελε να διαδώσει και να καλλιεργήσει ερχόμενος στην Κέρκυρα.

Σαν χαρακτήρας όμως δεν ήταν δυναμικός ούτε γεννημένος για αγώνες γι’ αυτό και έζησε όλη του τη ζωή στην αφάνεια και στο τέλος κατακρίθηκε και παραμερίστηκε.

Νεαρός ακόμη εισήλθε στο Βασιλικό Κονσερβατόριο της Νάπολης όπου σπούδασε πιάνο και σύνθεση λαμβάνοντας δίπλωμα με το άριστα. Συνέχισε δε στη Μπολόνια όπου εκεί έκανε, ως πιανίστας, την πρώτη του εμφάνιση στο ιταλικό κοινό που αναγνώρισε αμέσως το πηγαίο ταλέντο του. Από τότε ο Ανδρώνης ως καθηγητής πιάνου και σύνθεσης μοιράζει τον χρόνο του  ανάμεσα στη Νάπολη και στη Μπολόνια έως το 1890 όπου επιστρέφει στη γενέτειρά του αναλαμβάνοντας τις Σχολές της Παλαιάς Φιλαρμονικής.

Το τότε όμως πνεύμα της εποχής υποχρέωσε τον Ανδρώνη να αποχωρήσει σύντομα από τη θέση αυτή. Οι προσωπικές επιδιώξεις πολλών αποθάρρυναν τον Ανδρώνη, του οποίου ο μόνος ευγενής πόθος ήταν η αναγέννηση στη μουσική και η προσπάθεια να μορφώσει μουσικά τους νέους της πατρίδας του. Ο ευγενικός του χαρακτήρας δεν κατάφερε να αντισταθμίσει τα άπειρα προβλήματα που προέκυψαν. Έτσι ο Ανδρώνης αυτοπεριορίστηκε στο να παραδίδει λίγα ιδιαίτερα μαθήματα.     

Παρόλη τη μεγάλη επιτυχία της μοναδικής συναυλίας που έδωσε το 1907, δεν κατάφερε να εμφυσήσει το πνεύμα της νέας κλασσικής μουσικής που τότε ήταν σχεδόν άγνωστη στην Κέρκυρα. Ο Ανδρώνης κλείστηκε στον εαυτό του. Δεν εκφραζόταν σε κανέναν. Δεν συναναστρεφόταν με κανέναν. Πάντα μόνος του, κυριευμένος από μια έντονη μυστικοπάθεια, περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας καθισμένος σε ένα παγκάκι κάποιας πλατείας.

Λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Ανδρώνης ο οποίος είχε προλάβει να διδάξει αρκετούς Κερκυραίους, εξαφανίστηκε. Λένε πως είχε εγκατασταθεί στη Βεντιμίλια της Ιταλίας ενώ άλλες πηγές, αναφέρουν πως το 1918 ο Ανδρώνης έπεφτε θύμα δολοφονικής απόπειρας, στην πόλη Φραγκαβίλα όπου και πέθανε. Όποιο όμως κι αν ήταν το τέλος, ο Ανδρώνης παραμένει ζωντανός στις παρτιτούρες της κερκυραϊκής μουσικής.

Ο Ανδρώνης, υπήρξε ένας εξαιρετικός μουσικός με μια ιδιαίτερα μοναχική και κλειστή ζωή. Η μελωδία που ακούγεται από την Φιλαρμονική Εταιρία “Μάντζαρος” από πολύ παλιά, περιγράφει με μια μοιραία γλαφυρότητα, την αίσθηση της μοναξιάς και της νοερής απομάκρυνσης. Η marcia του Ανδρώνη έχει συνδεθεί, εδώ και πολλά χρόνια, με τη λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου στην Κέρκυρα αλλά και με τη δικιά μας έκφραση συμμετοχής στο θλιβερό, αυτό, πρωινό.

Pensiero a Dio by Dimitrios Andronis

 Σ.Σ Το άρθρο, από το οποίο και το πορτραίτο του αρχιμουσικού, το διαβάσαμε εδώ