Λίγοι άνθρωποι μπορούν να είναι βέβαιοι πως έζησαν τα πάντα στη ζωή τους όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Λαμπρή κινηματογραφική καριέρα, γάμοι, διαζύγια, ασθένειες αλλά και μεγάλη κοινωνική προσφορά. Τι είναι αυτό που την καθιστά ακόμα σημαντικό σημείο αναφοράς της ποπ κουλτούρας;

Η αθάνατη Κλεοπάτρα της μεγάλης οθόνης με τα βιολετί μάτια, υπήρξε ένα αρχετυπικό δείγμα γυναικείας ανεξαρτησίας και παράλληλα υποδούλωσης σε διάφορα πάθη και τον έρωτα που υπήρξε η κυριότερη δύναμη επάνω στην οποία κινήθηκε ολόκληρη η ύπαρξή της.

Καταδικασμένη να είναι όμορφη, με τα λαμπερά μαργαριτάρια και διαμάντια που πολλές φορές επισκίαζαν τη λάμψη της καθώς και το υποκριτικό της ταλέντο. Είναι μία τιμωρία των ωραίων γυναικών της βιομηχανίας του Κινηματογράφου να βιώνουν πολλές φορές μία παραγκώνιση των υποκριτικών τους δυνατοτήτων. Όπως έλεγε και μία άλλη θεά, η Βίβιαν Λι, πολλές φορές στις ωραίες γυναίκες ηθοποιούς δε ζητείται καν η απόδειξη ταλέντου.

Η Elizabeth Taylor (1932-2011) με τους οκτώ γάμους, τις άπειρες ερωτικές σχέσεις, τα ατελείωτα προβλήματα υγείας, τις εξαρτήσεις, τις φιλίες που διαλύθηκαν και άλλες που έμειναν, παραμένει σημείο αναφοράς.

Υπήρξε υπόδειγμα δυναμισμού αλλά και παράλληλα μία γυναίκα δέσμια των ερωτικών παθών. Αν αναλύσουμε με ψυχολογικούς όρους το ότι αγαπημένο της χόμπυ ήταν ο... γάμος, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως ίσως ήταν περισσότερο ερωτευμένη με την ανάγκη να ήταν ερωτευμένη. Όχι τόσο με τους συντρόφους που επέλεγε, με τους οποίους δεν κατάφερε να μείνει παντρεμένη.

Ο έρωτας με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον γράφτηκε με τα πιο χρυσά γράμματα στην ιστορία των αθάνατων ειδυλλίων του Χόλυγουντ. Ένας έρωτας που κανένα σενάριο δεν μπόρεσε να περιγράψει, κανένα ερωτικό κείμενο ανά τους αιώνες δεν μπόρεσε να ξεπεράσει, κανένας έρωτας του σινεμά δεν μπορεί να συγκριθεί. Ήταν η πάλη δύο ανθρώπων να καταφέρουν να βρουν ένα κοινό σημείο σύνδεσης, ήταν η ομοιότητα στο ότι και οι δύο είχαν πάθη που τους άλωσαν πολλές φορές, ήταν ο έρωτας που σαν ένστικτο τόσο ορμητικό παρασέρνει τα πάντα σαν τυφώνας.

Για εμένα η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είναι ένα σύμβολο ενότητας και ενδυνάμωσης ανθρώπων που βρέθηκαν αποσυνάγωγοι, θεωρούμενοι πως κουβαλούν επάνω τους κάποια τιμωρία λόγω της μάστιγας του AIDS που έκανε τους ανθρώπους να φεύγουν σα νεκρά φύλλα τη δεκαετία του '80.

Ένθερμη υποστηρίκτρια της ευαισθητοποίησης και της έρευνας για τον HIV/AIDS, ίδρυσε το Ίδρυμα Elizabeth Taylor AIDS (ETAF) το 1991 και συνέβαλλε στην δημιουργία του ιδρύματος The Foundation for AIDS Research και βοήθησε στην χρηματοδότησή του.

Η Τέιλορ δεν είδε ποτέ κανέναν άνθρωπο ως ξέσπασμα θείας οργής, αλλά με τη στάση της και την καλλιτεχνική της πορεία έφερε στην επιφάνεια ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα και φωνές ανθρώπων που προσπαθούσαν να σπάσουν έναν μακροχρόνιο κύκλο σιωπής. 

Η Τέιλορ υπήρξε και αυτή παγιδευμένη στο χρηματιστήριο της ματαιοδοξίας. Ακόμα και το ίδιο το Βατικανό έφτασε στο σημείο να οργιστεί μαζί της και να αποκηρύξει τον ακόλαστο τρόπο ζωής της. Παρόλα αυτά, διέθετε και μία βαθιά ανθρώπινη πτυχή, όταν σε αγαπούσε ήξερε να σε προστατεύει και να απολογείται ακόμα και για όποια αδικία διέπραξε.

Η αγαστή, ζεστή σχέση με τον Michael Jackson, η τραυματισμένη φιλία με τη Debbie Reynolds που επέζησε παρά το ερωτικό σκάνδαλο, αποδεικνύουν ότι η ίδια είχε την ικανότητα να δένεται βαθιά και να παλεύει παρά τις όποιες αδυναμίες και κλονισμούς.

 Αν κάτι μπορεί να με διδάξει η Λιζ είναι ότι όλοι φεύγουμε. Ελάχιστοι όμως ζούμε πραγματικά και δεν υπάρχουμε τυπικά. Η Λιζ με όλα της τα λάθη, με όλα της πάθη, με τις καταστροφές και τη δόξα, με τη λάμψη των μαργαριταριών και το σκοτάδι των εξαρτήσεων, με τους έρωτες και τη λάμψη των φλας, έζησε. Πριν φύγει από τα πολλά προβλήματα υγείας που είχαν συσσωρευτεί και με την προχωρημένη ηλικία της, έζησε και αυτό είναι το σημαντικό.

  Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη

Σ.Σ Η φωτογραφία της Elisabeth Taylor  είναι από εδώ. Την σκηνή από την ταινία "Κλεοπάτρα" είδαμε εδώ