Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε το 1987 κι ήταν το δεύτερο single των R.E.M. από το album “Document”, το πρώτο ήταν το “The one I love”.

Έγινε γνωστό και κίνησε το ενδιαφέρον για τους γρήγορους , «πεταχτούς» στίχους του που ξεκινούν με μια αναφορά στη Αποκάλυψη : Ο σεισμός (“That's great; it starts with an earthquake,").

Ο Michael Stipe είχε πει ότι ένα μέρος του τραγουδιού αναφέρεται σ’ ένα όνειρο του στο οποίο βρισκόταν σ’ ένα πάρτυ του Lester Banks και εκείνος ήταν ο μοναδικός καλεσμένος του οποίου το όνομα δεν είχε τα αρχικά L.B.. Κι έτσι καλεσμένοι εκεί ήταν ο Leonard Bernstein, o Leonid Brezhnev, o Lenny Bruce…To υπόλοιπο μιλάει για πράγματα που έβλεπε στην τηλεόραση καθώς έκανε zapping.( Και μετά καθόμαστε εμείς και πονοκεφαλιάζουμε, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τι θέλει να πει ο ποιητής…).

Όλα τα τραγούδια των R.E.M., έχουν παράξενους στίχους. Το συγκεκριμένο πρωτοτυπεί και ως προς το στυλ της ερμηνείας. Είναι ένας διαρκής χείμαρρος λέξεων και σκέψεων σε φρενήρη ρυθμό που καταλήγει σε μια πανέμορφη «χορωδιακή» αρμονία.

Για πολλά χρόνια (μέχρι το 2005) οι R.E.M. συνήθιζαν να κλείνουν τις συναυλίες τους με αυτό το κομμάτι , πράγμα που ενθουσίαζε το κοινό τους. Κι είναι αλήθεια ότι ενώ (οι περισσότεροι από μας) αδυνατούμε να τραγουδήσουμε τους στίχους του, όταν φθάνει στο (εύκολο)ρεφραίν, όλοι ανατριχιάζουμε σκεπτόμενοι –μάλλον- το τέλος του κόσμου, ή του κόσμου μας ή τέλος πάντων , του μικρόκοσμου μας.

Κείμενο: Marlykon